Deze voordracht gehouden een paar maanden voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in Wenen, neemt onder de vele voordrachten van Rudolf Steiner over het leven na de dood en het contact met de gestorvenen een aparte plaats in.

Helder beschrijft Steiner hier de weg van de geestelijke scholing door de consequente ontwikkeling van menselijke zielekrachten. Wie zo tot buitenlichamelijke ervaringen komt leert zichzelf als geestelijk wezen staande houden aan gene zijde van de poort van de dood, in de wereld die ieder mens stervend betreedt. Reeds in de kracht an de herinnerign leeft iets spiritueels dat, versterkt, toegang geeft tot die wereld, dezelfde wereld waaring de gestorvenen direct na de dooe opgaat in het tableau van de herinneringen aan zijn voorbije leven.

Steiner schetst vervolgens de verschillende fasen van het leven tussen dood en nieuwe geboort aan de hand van de krachten die in de ziel worden gewekt. Leeft de gestorvene eerst in zijn herinneringen nof in de wereld die hij met de dood verliet en is wat in zijn ziel leeft zelf buitenwereld, allengs vereenzaamt de ziel en maakt daardoor afwisselend perioden van eenzaamheid en van contact met geestelijke processen een wezens door tot de fase van volledige eenzaamheid. De voorberieidng op een nieuw leven begint als de ziel in zichzelf de verbinding met de kosmos heeft gevonden, en wel naar aanleiding van de behoeft weer contact te krijgen met andere ziielen en compensatie te scheppen voor het vroegere leven.